۱۳۸۸ فروردین ۱۸, سه‌شنبه

من نبودم دستم بود

یکی از بزرگترین حالگیری هایی که میشه برای  اکثریت مردم ایران تصور کرد، شکست تیم ملی فوتبال ایرانِ، خصوصا اگر این شکست در استادیوم آزادی در تهران توسط یک کشور عربی رقم بخوره ، و از همه بد تر این که تقصیر داور هم نباشه !! 


گفتم تقصیر : نمیدونم شما هم دقت کردین یا نه که یکی از مشخصه های فرهنگی ما تقصیر دیگران انداختن ِ !! 


کارم هنوز  تموم نشده ... بسکه کار میریزن روی سرم ...


دیروز تصادف کردم ...آخه زمین لیز بود ! ، 


به پرواز م نرسیدم .. بس که ترافیک بود !! 

سرما خوردم  آخه آدمهای اطرافم رعایت نمیکنند !! 

بازی فوتبال رو باخاتیم چون مربیمون خوب نبود !!‌


اکثر ما فارسی زبونها در مکالمات روزانه خود این جملات رو میشنویم و از آنها  استفاده میکنیم . لغتهایی  مانند 

« آخه میدونی » ، 

«برای این که »  

«چون » و... مثل نقل  و نبات در مکالمات روزمره رسمی و غیر رسمی دیده میشود  . شاید به ما  یاد دادند که  اشتباهاتمان رو به گردن دیگران بندازیم ( به جمله خود من هم توجه کنید ، به ما یاد دادند !!‌من هم سعی کردم این مشکل رو به گردن دیگران بندازم اونهایی که معلوم نیست کجا و کی هستند .


مشکلات اقتصادی مملکت ، مشکلات فرهنگی ، اخلاقی .... همه و همه تقصیر «اینها » و « اونها » است و معلوم نیست به شکل مشخص ،ما « اینها» و « اونها» رو از کجا آوردیم. 

باز هم برگردیم به تیم ملی فوتبال . من هم در اینجا به رسم قدیم عمل کرده و ادعا میکنم باخت تیم ملی فوتبال تقصیر  مربیان و والدین آقایان احمدی نژاد ، علی دایی ، کفاشیان و مدیران عالی رتبه ورزش کشور در 20 سال گذشته است . 

چرا که اگر این آقایان درست تربیت شده بودند  (همانگونه که مثلا آقای بیکن باور  و آنگلا مرکل تربیت شده اند ) وضعیت فوتبال ما اینگونه نبود .

 اگر به آقای احمدی نژاد یاد داده بودند که  به کاری که به ایشون مربوط نیست دخالت نکند حالا علی دایی مربی نبود ، اگر به آقای علی دایی  در بچگی یاد داده بودند که  منافع جمیع مردم مهمتر از لجبازی و قٌد بازی های شخصی است ، امروز ما بازیکنان بهتری در داخل زمین داشتیم ،ِ اگر  مامان! آقای کفاشیان در بچگی به ایشان اعتماد به نفس تزریق کرده بود  ایشان  به این راحتی   برای انتخاب مربی تیم ملی تسلیم دستورات رسیده از بالا نمیشد ، اگر مادر و پدر همه سیاست مداران و مدیران امروز در داخل و خارج از ایران   به فرزندان خود یاد داده بودند  که باید  به جای «پارس» بودن به «پارسا»  بودن خود افتخار کنند   وضعیت امروز ما بهتر از این  بود .  

ای کاش مطمئن بودیم که نسل بعد از ما به جای خواندن این اراجیف  وقت خود را صرف مسائل مفید تری میکند .