اول کریسمس از راه رسید و بعد هم سال نوی میلادی ،این دو تا واقعه یک خروار ریز و درشت اس ام اس با مزامین متنوع و گاه کاملا مشابه رو به مبایلم سرازیر کرد .
یادم اومد که مدتها پیش به دوستی میگفتم دوست داشتم ببینم 2000 سال پیش زمان حضرت مسیح مردم با هم چطور ارتباط برقرار میکردند . در حقیقت میشه تجسم کرد که در غیاب SMS و ایمیل ،تلفن و حتی پست سریع السیر ، ارتباطات بین مردم نه از نوع تصنعی بلکه به معنای واقعی مردمی بوده . پیام شما از طریق چشمها و احساسات در کنار امواج صوتی طی طریق میکردند نه از طریق چند جیغ بنفش تلفنی که در گوشه ای از خونه روی زمین افتاده.
هر ساله این موقعها که میشه تلفن های موبایل یک لحظه آرام و قرار ندارند ، تلفن رو برمیدارید و با یک مشت پیام SMS ( به قول بچه های ایران پیامک ) مواجه میشید که همه به نوعی شبیه به هم سال نو رو و یا تولدت رو و یا کریسمس رو به شما تبریک گفتند و سالی پر بار را برای شما و اون 200 نفر دیگه ای که همین پیام رو براشون فرستادند آرزو کردند .
فکر میکردم که آرزوی موفقیت و سلامتی کردن هم این روزها الکترونیک شده یک دکمه رو میزنی و بیشتر مواقع بدون این که تمام کسانی رو که داری براشون پیام میفرستی بشناسی برای یک دوجین زن و مرد آرزوی سلامتی میکنی . چه بی روح و چقدر دور از آن چه انسان امروزی به اون بیشتر از هر چیزی احتیاج داره یعنی ارتباط از جنس انسانی اون .
30 یا 40 سال پیش وقتی ما بچه بودیم هر عید نوروز با خانوادمون راه میافتادیم و خونه به خونه به فامیلهای دور و نزدیک سر میزدیم . دور هم مینشستیم گل میگفتیم و گل میشنفتیم . اگر هم کسی با کسی قهر بود یکی از بزرگهای فامیل این وسط واسطه میشد و شما رو با هم در همین دید و باز دیدها رو در رو میکرد و با چند تا ماچ و بوسه کم آب ، کدورتها پشت سر گذاشته میشدند.
چند سالی که گذشت دیگه اون دید و بازدیدهای مربوط به سال جدید جاش رو به دستگاهی به نام تلفن داد از اون به بعد هر کسی یک لیست بلند و بالا از اعضای فامیل داشت که به اونها زنگ میزد و صدای اونها رو میشنید و ارتباط صوتی بدون حضور برخورد چشمها با یکدیگر برقرار میشد .
خوب یادمه که به دلیل غیاب اون ارتباط انسانی که حرفش رو زدم با گذشت زمان این لیست بلند شماره تلفن دوست و آشنایان کوتاه و کوتاهتر میشد و ارتباط بین دوست و آشنا سرد تر و مادی تر، تا این که پدیده قرن یعنی تلفن مبایل و بچه خلف اون به نام SMS دیده به جهان گشود و مثل یک ویروس کشنده اون یک نیمچه ارتباط زیبای انسانی رو هم از ما گرفت ،
30 یا 40 سال پیش راه میافتادیم و خونه به خونه به فامیلهای دور و نزدیک سر میزدیم ، امروزه خیلی راحت اونهایی که با هم قهر هستند به جای پیدا کردن راهی برای رفع کدورت نگاه میکنند که خدای نکرده یک موقع پیام شادباش سال نوی آنها برای کسی که باهاش قهر هستند ارسال نشه!! . و دیگه کسی نیست که این وسط بیاد و بین اونها واسطه بشه و دلهاشون رو به هم نزدیک کنه چون ارتباط بین آدمها دیگه واسطه ای به نام موبایل رو لازم داره . و محبت از طریق یک مشت حروف بی روح روی صفحه نمایش مبایلهای ما کم رنگ و کم رنگتر میشه
ارتباط و رابطه بین آدمها نه تنها مزیت چشم در چشم بودن رو از دست داده بلکه کم کم آدمها صدای دوستانشون رو هم کمتر میشنوند .
هر چی سعی کردم تجسم کنم 50 سال بعد چه بر سر این نیمچه رابطه آدمها با هم میاد عقلم به جایی نرسید .
وحید گواهی دسامبر 2007 سیدنی
یادم اومد که مدتها پیش به دوستی میگفتم دوست داشتم ببینم 2000 سال پیش زمان حضرت مسیح مردم با هم چطور ارتباط برقرار میکردند . در حقیقت میشه تجسم کرد که در غیاب SMS و ایمیل ،تلفن و حتی پست سریع السیر ، ارتباطات بین مردم نه از نوع تصنعی بلکه به معنای واقعی مردمی بوده . پیام شما از طریق چشمها و احساسات در کنار امواج صوتی طی طریق میکردند نه از طریق چند جیغ بنفش تلفنی که در گوشه ای از خونه روی زمین افتاده.
هر ساله این موقعها که میشه تلفن های موبایل یک لحظه آرام و قرار ندارند ، تلفن رو برمیدارید و با یک مشت پیام SMS ( به قول بچه های ایران پیامک ) مواجه میشید که همه به نوعی شبیه به هم سال نو رو و یا تولدت رو و یا کریسمس رو به شما تبریک گفتند و سالی پر بار را برای شما و اون 200 نفر دیگه ای که همین پیام رو براشون فرستادند آرزو کردند .
فکر میکردم که آرزوی موفقیت و سلامتی کردن هم این روزها الکترونیک شده یک دکمه رو میزنی و بیشتر مواقع بدون این که تمام کسانی رو که داری براشون پیام میفرستی بشناسی برای یک دوجین زن و مرد آرزوی سلامتی میکنی . چه بی روح و چقدر دور از آن چه انسان امروزی به اون بیشتر از هر چیزی احتیاج داره یعنی ارتباط از جنس انسانی اون .
30 یا 40 سال پیش وقتی ما بچه بودیم هر عید نوروز با خانوادمون راه میافتادیم و خونه به خونه به فامیلهای دور و نزدیک سر میزدیم . دور هم مینشستیم گل میگفتیم و گل میشنفتیم . اگر هم کسی با کسی قهر بود یکی از بزرگهای فامیل این وسط واسطه میشد و شما رو با هم در همین دید و باز دیدها رو در رو میکرد و با چند تا ماچ و بوسه کم آب ، کدورتها پشت سر گذاشته میشدند.
چند سالی که گذشت دیگه اون دید و بازدیدهای مربوط به سال جدید جاش رو به دستگاهی به نام تلفن داد از اون به بعد هر کسی یک لیست بلند و بالا از اعضای فامیل داشت که به اونها زنگ میزد و صدای اونها رو میشنید و ارتباط صوتی بدون حضور برخورد چشمها با یکدیگر برقرار میشد .
خوب یادمه که به دلیل غیاب اون ارتباط انسانی که حرفش رو زدم با گذشت زمان این لیست بلند شماره تلفن دوست و آشنایان کوتاه و کوتاهتر میشد و ارتباط بین دوست و آشنا سرد تر و مادی تر، تا این که پدیده قرن یعنی تلفن مبایل و بچه خلف اون به نام SMS دیده به جهان گشود و مثل یک ویروس کشنده اون یک نیمچه ارتباط زیبای انسانی رو هم از ما گرفت ،
30 یا 40 سال پیش راه میافتادیم و خونه به خونه به فامیلهای دور و نزدیک سر میزدیم ، امروزه خیلی راحت اونهایی که با هم قهر هستند به جای پیدا کردن راهی برای رفع کدورت نگاه میکنند که خدای نکرده یک موقع پیام شادباش سال نوی آنها برای کسی که باهاش قهر هستند ارسال نشه!! . و دیگه کسی نیست که این وسط بیاد و بین اونها واسطه بشه و دلهاشون رو به هم نزدیک کنه چون ارتباط بین آدمها دیگه واسطه ای به نام موبایل رو لازم داره . و محبت از طریق یک مشت حروف بی روح روی صفحه نمایش مبایلهای ما کم رنگ و کم رنگتر میشه
ارتباط و رابطه بین آدمها نه تنها مزیت چشم در چشم بودن رو از دست داده بلکه کم کم آدمها صدای دوستانشون رو هم کمتر میشنوند .
هر چی سعی کردم تجسم کنم 50 سال بعد چه بر سر این نیمچه رابطه آدمها با هم میاد عقلم به جایی نرسید .
وحید گواهی دسامبر 2007 سیدنی
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر